Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου (από ΑΥΓΗ)
Τελικά, πού βγήκε η ψείρα μόλις χόρτασε; Στο γιλέκο ή στο πέτο; Θα μείνω με την απορία. Αν και μάλλον για το πέτο μιλάμε. Τα γιλέκα δεν συνηθίζονται πια. Καλοκαίριασε κιόλας. Το σίγουρο είναι πως η ψείρα κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο σώμα του κομματικού συστήματος, γαντζώνεται στο δέρμα του και τρέφεται από το αίμα του, γεννοβολάει τ’ αβγά της κατά δεκάδες, παρασιτεί, ενοχλεί, προκαλεί φαγούρα. Αλλά φαίνεται πως το κομματικό σύστημα ανήκει στην κατηγορία των παχυδέρμων που δεν παίρνουν χαμπάρι.
Γενικώς ο καβγάς που ξέσπασε ανάμεσα στις ψείρες και τα παχύδερμα -ή ανάμεσα στον πρόεδρο του ΣΕΒ από τη μια και κυβερνητικούς υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων απ’ την άλλη- ήταν απλώς ένα ακόμη διασκεδαστικό επεισόδιο στην όπερα της υποκρισίας. Αν δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για αβγά ψείρας, το δίλημμα μπορεί να τεθεί με το παραδοσιακό ερώτημα του Κολόμβου: Ποιος έκανε ποιον; Η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα; Ποιος εκμαυλίζει ποιον; Η επιχειρηματικότητα την πολιτική ή η πολιτική την επιχειρηματικότητα;
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ απόλυτα ειλικρινείς και ακριβείς, ο εκπρόσωπος της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, με τον έσχατο αφορισμό του περί «νέας μεταπολίτευσης με επικεφαλής την επιχειρηματικότητα», διατυπωμένο πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, άσκησε ένα «κυριαρχικό» δικαίωμα που του έχει προ πολλού παραχωρηθεί.
Για πολλές δεκαετίες οι επιχειρηματίες έκαναν τη δουλειά τους με τον παλιό, παστρικό, παραδοσιακό τρόπο. Εξαγοράζοντας τους πολιτικούς, διατηρώντας σχέσεις στοργής και χρηματοδότησης με τα κόμματα εξουσίας, «φυτεύοντας» στα βουλευτικά έδρανα ή τους υπουργικούς θώκους κάποιους δικούς τους ανθρώπους. Αλλά πάντα στη σκιά, στο παρασκήνιο. Τα πολλά φώτα δεν θεωρούνταν «ατού» για τις μπίζνες.
Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού άλλαξε ριζικά αυτό το σαβουάρ βιβρ. Κάλεσε με γενναιοδωρία τον επιχειρηματικό κόσμο στο προσκήνιο. Του έδωσε δημόσιο λόγο, του ζήτησε συμβουλές διακυβέρνησης, του απέδωσε ακόμη και ρόλο τιμητή της πολιτικής ζωής.
Η ΑΤΖΕΝΤΑ της «διαφάνειας» και της «διαπλοκής», που εκπορεύθηκε από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και υιοθετήθηκε ασμένως από τους ιθαγενείς πολιτικούς, ανέθεσε έναν νέο, ακόμη πιο αναβαθμισμένο ρόλο στην επιχειρηματική ελίτ: τον ρόλο του εξυγιαντή της πολιτικής ζωής από τις παθογένειές της. Κάθε τι κακό και δαιμονικό αποδόθηκε στο κράτος, στους κρατικούς λειτουργούς και σε τελευταία ανάλυση στους εκ φύσεως επιρρεπείς στη συναλλαγή και τη μίζα πολιτικούς. Λες και η συναλλαγή προϋποθέτει μόνο το χέρι που παίρνει, ποτέ το χέρι που δίνει.
ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ μήνες διαδραματίστηκε το πιο χαρακτηριστικό επεισόδιο της φάρσας «οικονομία vs πολιτική». Ο πρωθυπουργός, που υποστήριζε ότι «λεφτά υπάρχουν», εγκαλούσε καθημερινά τους προκατόχους του πολιτικούς με το ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά;». Ο υπουργός Οικονομικων μετέφερε ερωτήματα που υποτίθεται ότι του έθεσαν αδέκαστοι κομισάριοι και αμόλυντοι ομόλογοί του «αν θα πάει κάποιος στην Ελλάδα φυλακή» για τη δημοσιονομική απάτη. Οι βουλευτές σχεδόν όλων των κομμάτων διαγκωνίζονταν για το ποιος θα «δώσει» περισσότερα ονόματα υποψήφια για το εδώλιο. Τέσσερις συν τέσσερις; Ή μήπως πρέπει να οριστεί ποσόστωση ανάλογη με τη δύναμη των κομμάτων;
Οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς βγήκαν στις οθόνες με το σλόγκαν «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» στο σκηνικό των στούντιο. Και οι πιο «σοβαροί» και «θεσμικοί» αναρωτιούνται αν η διακυβέρνηση των «έκτακτων συνθηκών» της κρίσης του χρέους χρειάζεται και «έκτακτους κυβερνήτες»: όχι εκλεγμένους πολιτικούς, αλλά ειδικούς, τεχνοκράτες, ανθρώπους με καλό όνομα στις αγορές, απαλλαγμένους από τη δουλεία του πολιτικού κόστους. Οι επιχειρηματίες - εξυγιαντές έμειναν στο απυρόβλητο. Καμιά σχέση με τον φόνο.
ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ προκάλεσε έκπληξη και έκρηξη η άσκηση των «δικαιωμάτων» που προ πολλού έχουν παραχωρηθεί από τα κόμματα εξουσίας (και το πρόθυμο συμπλήρωμά τους) στην επιχειρηματική ηγεσία; Γιατί οι εκπρόσωποί τους εξανέστησαν όταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ αμφισβήτησε την ικανότητα διακυβέρνησης την οποία οι ίδιοι οι κυβερνώντες έχουν εξάλλου εκχωρήσει στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ (εξ ημισείας και εξ αδιαιρέτου); Διότι, πολύ απλά, ανακάλυψαν πως η ηθικολογική αμετροέπειά τους, η προσπάθεια να αντισταθμίσουν με «εδώλια» και «χειροπέδες» την πρωτοφανή επίθεση στην εργασία και τη δημοκρατία γύρισε μπούμερανγκ.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, πέρα από τη σύγχυση και αμηχανία της κοινής γνώμης μπροστά στον εκβιασμό «σωτηρία από το ΔΝΤ ή χρεωκοπία», καταγράφουν και προϋποθέσεις κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος. Πρώτο κόμμα (με 31%) η αδιευκρίνιστη ψήφος, καταλληλότερος για τη διακυβέρνηση (με 43%) ο «κανένας». Φυσικά από μόνο του αυτό δεν αποτελεί πολιτική διέξοδο. Τίποτα δεν αποκλείει ο «κανένας» να εκκολάπτεται στο αβγό της ψείρας, στο αβγό του Κολόμβου ή (το χειρότερο) στο αβγό του φιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου