ορφάνια κι αφάνεια ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.V.2010 stathis@enet.gr

Σημίτης ο Αθλιος (με την καλήν έννοιαν) - διότι, για «αθλιότητες» ομίλησε ο πρώην Πρωθυπουργός αναφερόμενος στο άγος Μαντέλη. «Ομίλησε» τρόπος του λέγειν -σε «κύκλους» και «συνεργάτες του» αποδίδονται τα περί «αθλιοτήτων»- θαυμαστό! έχει ακόμα «κύκλους» (τεταραγμένους ή ατάραχους) ο πρώην κάπο του Χρηματιστηριακού άγους;

Επίσης! Οταν έσκασαν τα «πάμπερς» Τσουκάτου, ομίλησε περί «αθλιότητας» ο πρώην ευχαριστητής των Αμερικανών; Ή μήπως υπήρχε διαβάθμιση αθλιότητος στο περιβάλλον του πρώην Ολυμπιονίκη της Δημιουργικής Λογιστικής; Αλλά αν ήταν τα δυο δεξιά του χέρια, Μαντέλης και Τσουκάτος, «άθλια», ο ίδιος τι ήταν; τροχονόμος; Ή εγνώριζε (και ως Πρωθυπουργός όφειλε να γνωρίζει), οπότε δεν είναι απλώς συνένοχος αλλά ο Αρχιένοχος, ή δεν ήξερε τι του γινόταν κι απαλλάσσεται λόγω βλακείας. (Νόμος περί Ευθύνης Πρωθυπουργών).

Επίσης, γιατί μειώνουμε τις αποζημιώσεις των απολύσεων; να τις καταργήσουμε τελείως! να μοιάσουμε επιτέλους, ως προς τούτο, στην πλευρά εκείνη των ΗΠΑ που τόσο θαυμάζουν οι παρ' ημίν νεοφιλελεύθεροι αληταράδες και τα «σοσιαλιστικά» δουλικά τους...

Να απολύεται δηλαδή κανείς στα 47 του ή στα 55 του, αποζημίωση να μην παίρνει μία, να μη βρίσκει άλλη δουλειά και να δαγκώνει τον σβέρκο του. Σώζεται ή δεν σώζεται έτσι η οικονομία;

«Απατεώνα» κράζουν τώρα τον Θαπατέρο οι Ισπανοί. Ευτυχώς ο Γιωργάκης ο δικός μας αγωνίζεται, στις δηλώσεις που κάνει, εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει.

Οπότε ουδείς μας μπορεί να τον αποκαλέσει απατεώνα. Ούτε υποκριτή. Ούτε αβάσταχτα θρασύτατον. Ούτε ευηθέστατον. Μόνον Γιωργάκη...

Και ο κ. Λοβέρδος δίκιο είχε όταν έλεγε ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Οντως ουδέποτε είχε σάλιο ο ίδιος για να φτύσει τα μούτρα του. Πού να του περισσέψει απ' το φτύσιμο που ρίχνει καθημερινώς στους Ελληνες;

Αλλωστε, για να συναισθανθεί κανείς και κάτι, κοιτάζεται πού και πού στον καθρέφτη -ο κ. Λοβέρδος κοιτάζεται μόνο στις κάμερες.

Κι ο Νάρκισσος κοιταζόταν. Στο νερό. Κι έπεσε μέσα και πνίγηκε -σε μια λίμνη από σάλιο! (με την ευρύτερη έννοια) -του έτρεχαν τα σάλια από τον θαυμασμόν του για τον εαυτό του.

*****

Πάντως, οι μέρες είναι σημαδιακές. Πριν να δούμε φλεγόμενους πολιτικούς ή δημοσιογράφους στον δρόμο, άρχισαν με την κατάθεση Μαντέλη να πέφτουν βατράχια απ' τον ουρανό. («Επεσε απ' τα σύννεφα» και ο κ. Σημίτης.) Οπως το Κωστάκη! θα έπεσε κι αυτό απ' τα σύννεφα μόλις άκουσε για το Βατοπέδι. Αυτός, ο επανιδρυτής του κράτους, ο νταβατζηδοκτόνος! Που δεν καταδέχεται να μιλήσει σε αυτούς που εξαπάτησε, έσυρε στην αιχμαλωσία -τι ντροπή! Να το παίζει βαρύ πεπόνι ο πλέον ελαφρού πολιτικού ειδικού βάρους Πρωθυπουργός που θα θυμάται η Ιστορία, ένας (αντ' αυτού του ιδίου) Γουλιμής.

«Μη σώσει και μιλήσει» -που λένε στο χωριό μου, τα έργα του μας χόρτασαν (χρέη και ντροπή) και το φαΐ του ας τρώει...

Ομως, ουδεμία χώρα θα άντεχε κατ' εξακολούθησιν ανίκανους πρωθυπουργούς, κατ' εξακολούθησιν τα δύο διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα να εναλλάσσονται στον ιδιότυπο μονοκομματισμό τους. Φυσικό ήταν να καταρρεύσει η χώρα, έχει όμως καταρρεύσει και το ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα που χαρακτήρισε τις εν τέλει καταστροφικές πολιτικές επιλογές του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια;

Μάλλον όχι!

Μπορεί σοβαρά ποσοστά των Ελλήνων να κρατούν πλέον αποστάσεις απ' τον δικομματισμό, αλλά αυτό συνοδεύεται με μια διάχυτη αποστροφή προς τον κοινοβουλευτισμό και μια διευρυνόμενη απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής συλλήβδην.

Ευτυχώς που η Ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι χυλός και έτσι δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί αυτήν τη «χρυσή» γι' αυτήν ευκαιρία. Ευτυχώς, τα χωράφια που είναι γόνιμα για την Ακροδεξιά, όπως του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της ξενοφοβίας και του λαϊκισμού δεν ευδοκιμούν ιδιαιτέρως στην Ελλάδα...

Ομως το μεγάλο ερώτημα για τον λαό σήμερα είναι η Αριστερά, μέρος της οποίας λείπει στον κόσμο της για δουλειές, ενώ το υπόλοιπον δεν προβάλλει ένα πρόγραμμα και μια στρατηγική που να πείθει τον λαό. Μάλιστα που να τον συνεγείρει. Οχι μόνον για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά για την έξοδο απ' αυτήν. Κι ακόμα περισσότερο, για την ανάταξη του πολιτικού-οικονομικού συστήματος με τέτοιον τρόπο, ώστε το εκκρεμές της δημοκρατίας να γείρει και να γέρνει περισσότερο προς τα λαϊκά συμφέροντα.

«Η ιστορία δεν περιμένει», που λέει και το τραγούδι...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ