ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ
Αδυνατεί η ελληνική κοινωνία να παρακολουθήσει τους πολιτικούς, οι οποίοι αρνούνται να αντιληφθούν τη δύσκολη θέση που βρίσκεται στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα και είτε προσεγγίζουν επικοινωνιακά τα προβλήματα είτε προφασίζονται τυπικά κωλύματα, αποφεύγοντας την ουσία. Η αναζήτηση και η απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών αποτελεί -μέχρι σήμερα- στην Ελλάδα μία διαδικασία παγιδευμένη σε πολιτικές σκοπιμοτήτων, διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους τους. Σκοπιμότητα είδαν οι πολίτες στη δήθεν κάθαρση του ’89, σκοπιμότητα είδαν οι πολίτες στην αναγγελία παραπομπής πρώην πρωθυπουργού λίγο αργότερα για την υπόθεση της ΑΓΕΤ -που δεν προχώρησε ποτέ-, σκοπιμότητα είδε στις στομφώδεις καταγγελίες για το «έγκλημα του Χρηματιστηρίου», για το οποίο ποτέ δεν αναζητήθηκαν ευθύνες παρά μόνο σε υπηρεσιακό επίπεδο, σκοπιμότητες βλέπει και τώρα κατά τη διαδικασία που αφορά τις υποθέσεις Βατοπαιδίου και Siemens.
ΑΝ ΑΥΤΗ η αλυσίδα δεν σπάσει -προφανώς όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχετε και άλλα παραδείγματα να παραθέσετε-, τότε η πολιτική θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία. Οσο χρησιμοποιείται επιλεκτικά η ονοματολογία «ενόχων», πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη, επειδή δεν υπάρχουν κότσια να ληφθούν μέτρα, να λειτουργήσουν οι θεσμοί και να θωρακιστεί το πολιτικό σύστημα έναντι της αυτονόητης επιδίωξης των οικονομικών συμφερόντων να βάλουν στο χέρι τους πολιτικούς, τόσο οι «Μπερλουσκόνι» κάθε εθνικότητας θα βρίσκουν πεδίο δράσης. Στο υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, πολιτική και οικονομικά συμφέροντα πάντα θα συνυπάρχουν και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν οι υποψιασμένοι πολίτες. Και πάντα οι επιχειρηματίες θα προσπαθούν να επηρεάσουν πολιτικούς επειδή θα χρειάζονται την υπογραφή τους για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το ζήτημα είναι πολιτικοί και επιχειρηματίες να συνυπάρξουν με βάση ένα πλαίσιο κανόνων που όποιος το παραβιάζει θα υφίσταται συνέπειες. Χωρίς εξαιρέσεις… Οι πομπώδεις απειλές από την όποια κυβέρνηση εναντίον οικονομικών συμφερόντων που δήθεν θα κατατροπώσουν, ενώ δεν μπορούν παρά να επιλέξουν τη συνεννόηση, από τη μία και η επίκληση τυπικών θεμάτων από την όποια αξιωματική αντιπολίτευση για να μην αναζητηθούν οι ευθύνες «των δικών μας» είναι τακτικές που δεν πείθουν πλέον κανέναν.
Αδυνατεί η ελληνική κοινωνία να παρακολουθήσει τους πολιτικούς, οι οποίοι αρνούνται να αντιληφθούν τη δύσκολη θέση που βρίσκεται στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα και είτε προσεγγίζουν επικοινωνιακά τα προβλήματα είτε προφασίζονται τυπικά κωλύματα, αποφεύγοντας την ουσία. Η αναζήτηση και η απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών αποτελεί -μέχρι σήμερα- στην Ελλάδα μία διαδικασία παγιδευμένη σε πολιτικές σκοπιμοτήτων, διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους τους. Σκοπιμότητα είδαν οι πολίτες στη δήθεν κάθαρση του ’89, σκοπιμότητα είδαν οι πολίτες στην αναγγελία παραπομπής πρώην πρωθυπουργού λίγο αργότερα για την υπόθεση της ΑΓΕΤ -που δεν προχώρησε ποτέ-, σκοπιμότητα είδε στις στομφώδεις καταγγελίες για το «έγκλημα του Χρηματιστηρίου», για το οποίο ποτέ δεν αναζητήθηκαν ευθύνες παρά μόνο σε υπηρεσιακό επίπεδο, σκοπιμότητες βλέπει και τώρα κατά τη διαδικασία που αφορά τις υποθέσεις Βατοπαιδίου και Siemens.
ΑΝ ΑΥΤΗ η αλυσίδα δεν σπάσει -προφανώς όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχετε και άλλα παραδείγματα να παραθέσετε-, τότε η πολιτική θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία. Οσο χρησιμοποιείται επιλεκτικά η ονοματολογία «ενόχων», πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη, επειδή δεν υπάρχουν κότσια να ληφθούν μέτρα, να λειτουργήσουν οι θεσμοί και να θωρακιστεί το πολιτικό σύστημα έναντι της αυτονόητης επιδίωξης των οικονομικών συμφερόντων να βάλουν στο χέρι τους πολιτικούς, τόσο οι «Μπερλουσκόνι» κάθε εθνικότητας θα βρίσκουν πεδίο δράσης. Στο υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, πολιτική και οικονομικά συμφέροντα πάντα θα συνυπάρχουν και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν οι υποψιασμένοι πολίτες. Και πάντα οι επιχειρηματίες θα προσπαθούν να επηρεάσουν πολιτικούς επειδή θα χρειάζονται την υπογραφή τους για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το ζήτημα είναι πολιτικοί και επιχειρηματίες να συνυπάρξουν με βάση ένα πλαίσιο κανόνων που όποιος το παραβιάζει θα υφίσταται συνέπειες. Χωρίς εξαιρέσεις… Οι πομπώδεις απειλές από την όποια κυβέρνηση εναντίον οικονομικών συμφερόντων που δήθεν θα κατατροπώσουν, ενώ δεν μπορούν παρά να επιλέξουν τη συνεννόηση, από τη μία και η επίκληση τυπικών θεμάτων από την όποια αξιωματική αντιπολίτευση για να μην αναζητηθούν οι ευθύνες «των δικών μας» είναι τακτικές που δεν πείθουν πλέον κανέναν.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου